stúlka sem er gengin af göflunum

 

Stödd inn í heimi – hins sturlaða manns
Stíg við mig sjálfa – þar darraðadans
Rétt eins og bandalaus flugdreki flýg
Í foki- við steingrýttan ógæfustíg

Í sturlaðri tilveru táls
Á timbri míns ástírðubáls
Týni mér innan við hljóðvegg
míns neiðkvæða máls
Í djúpsárri sjálfskaparkvöl
Sorg sem að er ekki völ
Vitskertum hlátri 
Míns eldheita tilvistarböls.

Finnst eins og húsin þau hlæi að mér
Himininn glotti er götuna fer
Golan hún flytji mér vitfirrtan vals
Er væntingarborgin- hún riðar til falls

 

Ég samdi þennan texta við ljósmyndarsýningu sem Vera pálsdóttir gerði en þar sem textinn var við lag-bætti ég viðlaginu við síðar meir.