Ljósmyndasýning á Mokka.

Þetta eru nokkur ljóð sem ég var með við Ljósmyndir Veru Pálsdóttur... sem er núna með sýningu á mokka.

 

 

Bý inní himnesku hugmyndaríki

Í heimi sem veitir mér daglega skjól

Heilun sem verndar gegn sálrænni sýki

Og sefar hin hamslausu klukknanna hjól

 

Lifi í jarðneskum heimi til hálfs

Og hinn partinn innan í tilvist míns sjálfs

Ofan í djúpi sem aðeins er til

Innan í bólu míns tónlistarspils

Hljóms sem ég skynja við skil

Í skapandi miðju míns hugmyndabyls

 

Vinn þar sem hönnuður dynjandi drauma

Dansa sem breytast úr órum í raun

Skapari eldheitra ástríðuflauma

Sem enda að lokum sem fastmótað hraun

 

Lifi í jarðneskum heimi til hálfs

Og hinn partinn innan í verund míns sjálfs

Ofan í huglægu djúpi míns draums

Og dynjandi fljóti hins skapandi straums

Punkti míns glaðlynda gaums

Sem gefur sig allan til líðandi glaums

 

Innra með sjálfri mér hlust’eftir hljóði

Er heyri í orðum úr draumkenndu ljóði

Fiðlara leika á stóíska strengi

Og stórhljómsveit spila af frjóu listfengi…

Til

mín frá mér simfóníu

- Mér til mín Útópíu

 

 

- Ljóðfuran óx

- kringum dauðvona tré

- í grámyglulegum skógi.

- Þar sem andrúmsloftið var hugmyndasnautt

- og haustið eina árstíðin.

- Jarðvegurinn var grýttur og ástin geislavirk.

-Hún var upphafið á grænni tíma og endalok anddeyðunar.

-Hún dúxaði í prófraunum nátturunnar og var því komin til að vera

 

Stödd inni í heimi - hins sturlaða manns

Stíg við mig sjálfa - þar darraðardans

Rétt eins og bandalaus flugdreki flýg

Í foki - við steingrýttan - ógæfustíg

Finnst eins og húsin þau hlæi að mér

Himinninn glotti - er götuna fer

Golan hún flytji mér - vitfirrtan vals

Er Væntingarborgin - hún riðar til falls

 

                                                                                                        

Alls staðar- hún eltir mig

Eins og - gömul vofa

Gegnum - bláköld breiddarstig

Bergrunnin - af dofa

 

Undir - eyðimerkursól

Yfir - þurra sanda

Inn um - niðdimm næturból

Napurra - draumalanda

 

Man ég - hitti hana fyrst

Í- hjarta - næturglaumsins

Sauðdrukkin - og sopaþyrst

Í sælu - mannhafsstraumsins

 

Nóttin - hún var niðurlút

Náðarlaus - í lundi

Er ég - elti hana út

Inn að - húsasundi

 

Angaði - sem ilmvatnslögg

Er ég - horfði á hana

Veitti - síðan viðarhögg

Varð - henni að bana

 

Og svo er hérna lag... við eina myndina að lokum .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Athugasemdir

[Jónína Dúadóttir, 5.3.2010 kl. 08:15]

Þú ert bara býsna góður